Morgen is het drie weken geleden dat ze ging.

Heleen stond bekend als een gezelligheidsdier. Maar ik weet als geen ander dat ze ook een andere kant had. Een borrel, al dan niet van eigen balkon, galerij of zitkamer was een goede manier om Heleen te vieren.

Mijn broer Guus zond mij gisteren het geluidsbestand van het koor tijdens Heleens heengaan. Het is prachtig! Als je vooral de andere kant van Heleen wilt gedenken, klik dan op het bestand hieronder.

Lieve dank voor Ans, Marije, Prabhati en de andere dames van het koor!

Amsterdam heeft een kleurrijk Amsterdammer verloren. Geen twijfel mogelijk, Heleen moet in de krant. Die krant moet Het Parool zijn.

"Ik leef nog!" zegt Heleen om half zeven als ze wakker wordt. Triomfantelijk kijkt ze uit haar ogen. "En jij bent er nog!"

Om half drie die nacht, hoorde ik naast mij gestommel. Heleen had haar benen buiten het bed gewerkt. Ze moest plassen zei ze en wilde naar de WC. Ik vertelde haar dat ze een katheter had en voorzichtig draaide ik haar om en stopte haar benen weer terug in bed. Haar ademhaling was onregelmatig en snel. Gedachten vlogen door haar hoofd. Ik heb vervolgens een uurtje haar hand vastgehouden en dat bracht haar tot rust.

Heleen is eindelijk weer thuis. De rode ondergaande zon, het geluid van spelende kinderen op het plein. Zacht borrelt de vloeistof van het zuurstofapparaat. En dan de lucht van de honderden rozen. Ze heeft een extra snoepje morfine gekregen. Het is goed zo.

"Ja barman, doe maar een sherry'tje. Nee, niet over een half uur doe maar gelijk nu."
Als de keuze eenmaal is gemaakt dan moet het gelijk gebeuren.

Zondagavond kreeg Heleen aan het eind van de dag een pompje morfine. Ze had eerder op de dag tegen ons gezegd dat als wij weg gingen aan het eind van de dag, ze een pompje zou krijgen en dan dood zou gaan. Ze zag het wel zitten om er tussen uit te piepen. Het was dus toch een beetje een teleurstelling dat maandag pas met de procedure zou worden gestart.

Met Heleen Duives gaat het niet goed. Haar gezondheid is in de laatste dagen plotseling zeer snel achteruitgegaan.

Wat is er aan de hand?

Heleen moest vaker hoesten dan normaal en had last van haar rug. Ook had ze de laatste tijd geen trek meer in eten en daardoor was ze in korte tijd een paar kilo afgevallen. Met deze klachten ging zij naar de huisarts. Hij stuurde haar door naar het ziekenhuis (OLVG) voor een foto van haar longen.